Vivo sen ningunha teoría de como debo vivir, porque unha ideoloxía lévate a un “eu debo” e, ao vivir sen ideoloxías, sinto o “eu quero”. Para unha persoa con ideoloxías todo feito convértese nun deber perigoso pois desexa impoñelo, agora a verdade acaba sendo unha ideoloxía que envenena.
Toda persoa pode vivir sen ideoloxía como vive un animal e unha planta, que problema hai? Non atopei un can católico nin un gato comunista, eles viven no aquí e no agora. Observa a existencia, vive sen ideoloxía, é feliz sen pretensións, sen avanzarse ao presente, por iso a túa conexión coa existencia é o presente. Toda ideoloxía convértese en política, por iso sempre estás a facer política. “A ideoloxía axúdache a manterte estúpido, axúdache a non ser intelixente, fornéceche respostas preconcibidas e non utilizas a intelixencia para atopalas por ti mesmo”. Toni Jiménez.
Carta de Deus ao Home
Estimado e temido Home Todopoderoso: Diríxome a Vde. para facerlle chegar un rogo que espero poida atender. Seguramente oiría falar de min. Son Deus, ese ser que os seus crearon fai moitos, moitísimos anos, cando a súa especie apenas se distinguía do resto dos animais; cando o descoñecemento, o temor, o desexo de protección e a ignorancia facíalles tan vulnerables como calquera outro animal.
Creáronme vostedes ao seu xeito, adornado con todos os seus defectos e virtudes. Naqueles tempos primitivos era ata divertido ser un deus… Mellor dito, ser deuses, porque as súas carencias eran demasiadas como para crear un único deus. Creáronme, pero creáronme escravo das súas crenzas e necesidades. Imaxináronme baixo distintas formas e atributos. Cada novo crente atábame (e ségueme atando) coas súas cadeas, esixindo de min que lle axudase a paliar a súa dor e o seu descoñecemento.
Creáronme (creáronnos) cando aínda non comprendían vostedes o mundo que lles rodeaba e as leis que o rexían. Cando non sabían que podían existir leis que gobernasen o mundo e o universo. Por iso creáronme (creáronnos) tan disparatados. Imaxináronnos conforme as súas propias fantasías e temores, tan disparatados como só a mente dun neno pode crear a un ser inventado para que lle axude. A miña historia, señor Home, é moi triste. É a historia dun ser procreado para paliar medos, ambicións, ignorancia e enfermidades. Desde o primeiro momento utilizóuseme como xustificación de todos os desmáns e egoísmos propios da súa especie. Usóuseme para apoiar os seus enfrontamentos. Para xustificar o poder que algúns homes atribuíanse. Para que uns seres humanos dominasen a outros impoñendo as súas normas e as súas crenzas dicindo que procedían de min. Para que uns homes proclamásense portavoces da miña vontade descualificando, en min nome, a todos aqueles que non crían nas súas palabras. Desde o primeiro momento vostedes crearon guerras entre nós, os deuses, para axudar aos seus intereses. Utilizáronnos para escusar os seus desexos de conquista, para vencer ao contrario, para sometelo. Utilizáronnos para explicar a inmensidade de mortos, feridos, torturados… que esas guerras xeraron e xeran. Usáronnos para desculpar os seus odios, a súa voracidade, os seus desexos de vinganza.
Non creo que haxa ningunha maldade en que unha persoa non me adore, en que alguén non invoque o meu nome. Pola contra creo, Home, que non houbo ocasión na súa historia persoal e colectiva onde o meu nome (os nosos nomes) non fose invocado para defender os seus intereses, tanto os manifestos como os ocultos. No meu nome, no noso nome, cometéronse e séguense cometendo infinidade de matanzas, crimes e tropelías que non teñen máis xustificación que os intereses dalgúns. Baixo a aparencia de seres infinitamente poderosos, os deuses non somos senón escravos das crenzas. Escravos creáronnos e escravos seguimos. E así seguiremos mentres non nos liberen desas cadeas que a vostedes parécenlles tan xustas, crendo que nos encomian e que nos gustan. Son as mesmas cadeas con que os poderosos da súa especie átanos a vostedes cando din que interpretan a nosa vontade, as nosas palabras e os nosos desexos.
A súa especie, Home, avanzou moito, pero non tanto como debería porque, no noso nome, tamén se procurou obstaculizar o progreso da súa especie, forxáronse mentiras inmensas, espantosas falsidades, destinadas a deter a súa marcha. Matouse e destruíuse a aqueles homes, mulleres e obras que abrían brechas nas murallas do escurantismo. A pesar de todo, avanzou vostede o suficiente como para que xa non necesite crer en entes máxicos, creados pola súa imaxinación fai moitos, moitísimos séculos. A pesar de todo, hoxe sabe vostede que o mundo, que o universo enteiro, réxese por leis naturais, non pola miña vontade, non pola nosa vontade. Aínda lles falta por descubrir as moitas leis que permanecen ocultas, pero si saben que esas leis existen, aínda que non as coñezan. Xa non teñen necesidade de nós, xa non teñen necesidade de seres fantásticos que guíen os seus pasos na escuridade e no descoñecemento. Tomen nas súas mans as rendas do seu destino, pescuden as leis que rexen todo e déixenme (déixennos) descansar en paz. Non nos usen para escusar as súas ambicións, os seus desexos, os seus intereses, os seus desmáns ou as súas atrocidades. Por iso, Home Todopoderoso, diríxolle esta carta rogándolle que me libere das súas cadeas, das súas crenzas, da súa ignorancia e dos seus medos. Cada vez que senta a tentación de crer en min, pregúntese :. Por iso, Señor, Home Todopoderoso, rógollo, libéreme da escravitude a que me ten sometido. Deixe que me disolva na nada da que un día vostede creoume (creounos) ao seu xeito
