Non estou aquí para facerche dano, moito menos para volverte tolo, creo que xa cho demostrei cada vez que chego ao teu corpo, fago un relaxo e asústote, pero ao final do día… non te matei, non te volviches tolo. Se puidese, faríao, pero esa non é a miña idea.

A verdade é que aparezo e fágote sentir todo iso porque non lograra atopar outra maneira de facerme escoitar por ti, estabas tan ocupado tratando de ser exitoso, produtivo e de demostrarlle aos demais que es digno de ser amado… que non escoitabas os meus pequenos sinais. Lembras esa vez que che deu unha dor de cabeza? Ou cando tiveches insomnio por máis de 2 horas? Ou que tal esa vez que sen razón aparente soltáchesche a chorar?

Pois todas esas veces era eu tratando de que me escoitases, pero non o fixeches, seguiches co teu ritmo de vida, seguiches coa túa mesma maneira de pensar… Entón tentei algo máis forte, fixen que te tremese o ollo, que se che tapasen os oídos e que che suasen as mans… pero tampouco me quixeches escoitar.

Aínda que aquí entre nós, os dous sabemos que sentías a miña presenza, é por iso que cando te quedabas tranquilo… ou era momento de estar só contigo mesmo, en soidade… empezábaste a poñer nervioso, coma se algo che impedise quedarte quieto.

Coa túa mente racional non me ías a entender e decidín escribirche

Desesperábaste, porque “non entendías” coa túa mente racional o que estaba a pasar, e claro, coa túa mente racional non me ías a entender. Así é que por iso rendinme e decidín escribirche.

E felicítote se estás a ler o que che digo, porque significa que xa tes o valor de escoitarme, e creme, ninguén mellor que eu sabe da túa gran habilidade para evitarme e saír correndo, fuxindo de min como fuxirías do monstro no bosque escuro.

Como esas veces que me evitas e distráeste embobándote horas coa televisión, vivindo as vidas doutras persoas que nin coñeces para non enfrontar que a túa non che gusta. Ou que tal, desas veces que cun par de cubatas lograbas adormentar os teus nervios e inquedanza; e nin que dicir desoutras substancias que máis aló de adormentarte, alónxante desta realidade que non queres enfrontar.

Espero que agora esteas listo e lista para enfrontar a túa realidade e escoitarme por fin. Espero que esteas listo e lista para enfrontar a verdade da túa vida e de ti mesmo tal e como é, sen máscaras, sen atallos… sen pretensións. Así é que aquí che van as cousas como son.

Non estás a gozar da túa vida e non te sentes pleno

O único que levo tratando de dicirche todo este tempo, é que… xa é tempo de evolucionar, necesitas facelo, non hai doutra. Necesitas crear cambios moi profundos dentro de ti, pois por algunha razón, en realidade non estás a gozar da túa vida e non te sentes pleno.

Por iso eu estou aquí, para axudarche a recuperar esa plenitude que vive dentro de ti, e para logralo, terás que desfacerte do que che impide contactala. Estou aquí para axudarche a ver precisamente que che impide contactar co teu sentido de vida, coa túa paixón por vivir, coa túa alegría e co teu verdadeiro ser que é a túa esencia.

Cada vez que eu apareza na túa vida, será porque ti mesmo non te deches conta que non estás a ser pleno e feliz, así é que se volvo aparecer, non te asustes… mellor agradéceme que cheguei e escóitame. E se realmente escóitasme, non tardarás en facer os cambios que necesitas facer na túa vida, faralos de inmediato, claro, iso se realmente queres sentirte ben de novo, todo depende de que tanto queiras.

E sei que si queres, pero á vez queres seguir no teu confort e na túa comodidade por vivir co “coñecido”, aínda que iso coñecido fágache dano. Prefires seguir buscando a aprobación e aceptación dos demais, facendo ata o imposible por chamar a súa atención; buscando seguridade noutras persoas menos en ti; prefires que os demais sexan responsables da túa persoa que ti mesmo, e claro, enténdote, todos quixésemos regresar ao bandullo da nosa mamá e despreocuparnos de todo.

Soamente ti podes facer que me vaia

Mentres tanto… necesitas asumir que es responsable de ti e que soamente ti poderasme escoitar, e cando me escoites e eu vexa que xa me fixeches caso, creme que me irei. Soamente ti podes facer que me vaia. E iso é algo moi importante que che quero dicir, en verdade irei en canto vexa que estás a facer eses cambios na túa vida, cando vexa que estás en camiño á túa evolución e que estás disposto a medrar e recuperarte a ti mesmo. Mentres non o fagas… aquí seguirei.

En conclusión, se hoxe estou aquí, é porque me necesitas. Necesitas do min para modificar a túa maneira de interpretar a túa realidade, a cal déixame dicirche que está un pouco distorsionada. Necesitas desfacerte de crenzas que non che axudan e que nada máis te limitan; necesitas perdoar todo ese anoxo que gardas aos teus seres queridos e recuperar a túa liberdade interior.

E sobre todo, necesitas de min para facer o que che gusta da vida, para ser ti mesmo, e perder o medo ao rexeitamento ou abandono dos demais. Necesitas de min para poñerlle límites ás persoas que che magoan; para que te agarres de valor e aprendas a dicir que “non”; para que deixes de mendigar amor con quen non te merece; para que deixes de depender da existencia da túa parella para ser feliz; para que dunha vez por todas… coides o teu corpo! De que outra maneira porías atención ao teu corpo? Digo, probablemente de moitas maneiras, pero esta está a funcionar.

Necesitas darlle o alimento que necesita, deixar de criticar o teu físico e agradecerlle polo que che dá; fai que súe e que se mova, ten as túas hormonas ao día e durme as horas que necesitas.

Por que te explotas?

Por que te explotas? Por que te esixes tanto? Non entendo porque falo… se o tes todo, o es todo, tes toda a capacidade que necesitas para crear a túa propia realidade, pero trátaste como o teu propio escravo, es demasiado severo contigo mesmo… e estou aquí para pedirche que simplemente deixes de facelo.

Así é que xa sabes… se realmente queres que me vaia, toma o temón de ti mesmo, pregúntate que fixeches que te sacou do teu equilibrio interior. Pregúntate realmente como queres vivir e loita por esa vida, é a túa vida, e soamente ti podes decidir sobre ela… se aos demais non lles parece, é porque os estás retando e tarde ou cedo seguirante, e se non… terán outra oportunidade, dálles chance.

O único control que podes tomar é o de ti mesmo, pero para recuperalo, terás que aceptar que o perdiches, e que deixes que eu me exprese, que salga a dicirche con todos eses síntomas tan horribles que me inventei para dicirche algo moi claro, pero se me reprimes e distráeste cada vez que chego… non poderei falarche e virei máis forte.

Eu son ti, falándoche desde o fondo do teu corazón

Así é que a próxima vez que me sintas chegar, fai un alto, pecha os ollos… déixate sentir todo o que che estou dicindo, apaga a túa mente racional por un momento, déixate levar… e enténdeme. Despois, empeza o cambio na túa vida con accións claras e específicas, e antes de que te deas conta, ireime.

Espero non ter que chegar moitas veces máis na túa vida, pero se o fago… lembra que non quero magoarte, quero axudarche a que recuperes o teu propio camiño de evolución, o camiño que se o tomas, farate moito moi feliz.

E xa para terminar, oxalá que poidas verme como o que son: a túa esencia. Son ti mesmo gritándoche con desesperación que me escoites por favor. Así é que ola, eu son ti, falándoche desde o fondo do teu corazón, desesperado tocándoo para que me poñas atención, o que sentes non é taquicardia, son eu, a túa esencia, que quere saír de aí.

Con agarimo, a túa esencia disfrazada de ansiedade.