Nestes días de cautiverio, afloran moitas capacidades que parecían, en boa medida, ocultas ou esquecidas, podendo destacar de entre elas: a vontade de evasión, tanto física coma espiritual ou mental; o enxeño á hora de manexar o sentido do humor; a maña ou talento para desenvolver cousas e instrumentos de primeira necesidade, dende as máis sinxelas ata as máis complexas e tecnolóxicas; ou a xenerosidade e solidariedade para cos demáis.
Entre os outros que poidan faltar, quixera referirme a un dos que sempre foi básico e importante para poder relacionarnos en todos os sentidos: a facultade de comunicarnos e de interactuar.
Sendo certo que a capacidade de comunicarse non é exclusiva dos Homo sapiens, só a nosa especie posúe todas as destrezas posibles xuntas para facelo, sendo a linguaxe articulada ou fala un sistema único e específico de comunicárense os humanos e, como seres sociais que somos, temos a capacidade e a necesidade de facelo. Tamén a escrita é outra das facultades comunicativas e exclusivas que posuímos.
A comunicación e como nos relacionamos
Co propósito de comunicarnos a través da fala, a maiores de por outros motivos, foi necesario que a xente se xuntase para facelo posible e, así, intercambiar impresións, anécdotas, peticións, inquedanzas, recordos, contos, saúdos, etc e, máis que nada, charlar, parolear, discutir e ata reñer.
Situados neste punto, teño que dicir que se foron achegando ás nosas maneiras de comunicarnos, outras técnicas e tecnoloxías que nos serviron para o mesmo propósito, pero que non precisaba obrigatoriamente da presencia simultánea de ambos os dous ou dos múltiples interlocutores. Deste xeito colleu protagonismo, á hora de posibilitar a dita comunicación a escrita que, debido ao alonxamento obrigado ou voluntario duns respecto aos outros, fixo posible que este contacto se poidese producir a través da carta e do correo postal, pero non de forma simultánea.
Os métodos comunicativos seguiron evolucionando e permitindo esa importante simultaneidade, comezando inicialmente polo telégrafo e máis tarde polo teléfono e continuando, grazas a outros avances tecnolóxicos máis recentes, polas video chamadas ou as redes sociais.
Debemos recoñecer que, paulatinamente e segundo en que casos, estes novos sistemas de comunicación verbal ou escrita, nos foron afastando do costume e da necesidade de xuntarse para falar, parolear …, deixando atrás tamén a obrigatoriedade e o hábito dese contacto persoal, desas longas conversas tan agradables e enriquecedoras que contribuían a facernos máis sociables, máis comunicativos, máis colaborativos e máis xenerosos e solidarios.
Estas longas conversas desenvolvíanse mentres se traballaba, se comía e, tamén como non, nos momentos de lecer; en lugares moi diversos: nos agros, no monte, nas prazas, nas calexas e nos patios dos pobos. Para min, tal vez, un dos lugares máis axeitados eran aquelas lareiras nas que nunca se apagaba o lume e que, ademáis de proporcionarnos calor e un lugar onde cociñar, achegábanos un espazo íntimo pero tamén colectivo, acolledor e entrañable.
Neste intre no que tan necesitados estamos de contacto e posibilidade comunicativa, habería que rehabilitar moitas desas fermosas e antigas LAREIRAS.
[ Esta peza forma parte dun ‘Diario de corentena’ conxunto que se ha ir escribindo dende o Lugo Xornal, o Xornal da Mariña e o Xornal de Lemos ]
