Imos “acostumándonos” a vivir co Covid19. Levamos camiñada a primeira quincena e imos sumar outra quincena de corentena, iso de momento. Encerrados na casa xa se perde a noción do tempo. Que día é hoxe? O día da semana que é, case non importa; creo que xa nin sabemos os días que levamos encerrados e xa deixamos de plantexarnos os que nos quedan. É máis saudable.

Chegou un invasor invisible para atacarnos, pero este invasor, parece que non é malo en sí mesmo, colle vida ao entrar en contacto con nós. E xa estamos vendo que tipo de vida lle damos. Despois destes días vaise incrementando a conciencia social, aínda que siga habendo excepcións. Nótase esta semana, despois das últimas limitacións ao movemento de traballadores. Xa case non escoito coches pasar desde o piso no que estou e na rúa é raro atoparse con alguén.

Pasas ti ou PASO eu?

Co Covid19 escapas da xente e eles de tí cando vos vedes, cruzas de beirarrúa, camiñas pola estrada porque non hai coches, como Eduardo Noriega en Abre los ojos, con esas rúas de Madrid baleiras. Chama a atención ese encontro de miradas cómplices e solidarias para organizar como pasar sen aproximarse; se o paso é estreito ata falas con esa persoa que nunca antes viras, – Pasas ti ou paso eu?

Cando estás na casa sénteste protexido, sabes que así non debería de pasar nada, máis que os días necesarios para que o encerro poida rematar. Todo cambia cando saes á rúa a cubrir “algunha necesidade”. Ao comezo pensaba que eses momentos se agradecerían, pero provocan o efecto contrario. Fóra da casa non te sentes seguro; como no “escondite”, nin por ti, nin por todos os teus compañeiros. E falando de seguridade, creo que iso vai quedar aí tatuado por moito tempo, ou por sempre; o respecto ao exterior e a seguridade do fogar, como xa era antes de antes de chegar o Covid19.

De Mujercitas a “Me resbala”

O outro día, de casualidade, daban nalgunha cadea Mujercitas, a historia desas irmás que se fan mulleres no fogar, co trasfondo da guerra civil en EEUU. Era a película de 1949. Nesta película pseudoapocalíptica do Covid19 no século XXI, viaxar ao 1949 resultou reconfortante, a pesar de estar en guerra alí tamén. Mujercitas do 1949 lembroume ao núcleo familiar (pais, nais, fillos; en moitos casos, avós e algún familiar máis) gozando dunha boa peli na tele, e parecía que non existía nada máis.

O Covid19 fixo que volvera a prestarlle atención a un aparello que tiña medio esquecido, a tele. Nesa viaxe pola tele, un día conseguín rirme, e moito. Parece difícil, pero a chegada do Covid19 transforma cousas. Non sabía que Arturo Valls tiña, desde antes do Covid, un programa, Me resbala, no que sometía a unha representación de cómicos españois a diferentes probas. Neste desenfreno de virus non está limitado rirse, así que se tedes a oportunidade, non a desaproveitedes. Aínda que tomarse as cousas con sentido do humor se antoxa impensable.

Igual de impensable que debería ser, que estando vivindo unha circunstancia EXTRAORDINARIA, parte importante da clase política a nivel local, provincial, autonómico, estatal, europeo e do mundo mundial, continúe a facer a súa “campaña particular”, como sempre. Estamos ao que estamos ou como é isto?

Esta peza forma parte dun ‘Diario de corentena’ conxunto que se ha ir escribindo dende o Lugo Xornal, o Xornal da Mariña e o Xornal de Lemos