Os consellos que me deron os meus pais referidos á economía doméstica como “o que garda sempre ten” ou “hai que gardar das risas para as choras”, tiveron certa resistencia pola miña parte pero agora agradezo telos incorporado na miña vida. Ter algo arrimado para non pasar apuros económicos que levan a un polo camiño da desesperanza e do medo creo que me axudarán a resistir mellor nesta crise.

Por iso, cando agora atopo xente -moita máis da que nos podemos imaxinar polo ‘irreal ritmo de vida que levan algúns’- que está empezando xa a ter dificultades económicas serias despois de transcorrido un mes de confinamento, ás veces non o entendo. Supoño que é o que ten vivir ao día. Ben porque se gasta máis do que dá o peto ou ben porque o pouco que se gana non dá para moito máis. Chegados a este punto, primeiro preséntase a inseguridade e despois aparece o medo e a desesperación.

Nesta situación atópase o Circo Nevada, de Talayuela, provincia de Cáceres. Chegaron a Monforte o día 10 de marzo, empapelaron a cidade con carteis e a primeira función, programada para o 13 de marzo, xa non se puido facer.

a mala sorte quixo que a declaración do estado de alarma e o confinamento lles pillara en Monforte, sen poder tan sequera ter realizado a primeira función

Segundo me conta Javier Segura, director do circo, 14 son as persoas que forman parte do mesmo; e para movelo, 5 trailers, 2 camións, 5 caravanas e 6 vehículos lixeiros. Imaxinade o custe económico de todo isto. Pois ben, a mala sorte quixo que a declaración do estado de alarma e o confinamento lles pillara en Monforte, sen poder tan sequera ter realizado a primeira función. “Valoramos la situación y, por seguridad, decidimos no realizar ni la primera función del 13 de marzo, cuando cerraron los colegios”, di Javier.

E aquí están, ancorados esperando que remate a corentena e poidan actuar, continuar a ruta que tiñan programada cara Quiroga ou aparcar pero na súa terra. O peor non é a espera, o peor é que a situación económica é crítica para eles, que non teñen nin para pagar o combustible de volta. Segura dime “ahora mismo estamos a cero”, e continúa “nos ha pillado con los bolsillos vacíos y si no actuamos no comemos; está siendo un año increíble de mal, estamos hechos polvo. Veníamos de gastos por cambio de lonas por las tormentas del año pasado y ahora esto…el remate del remate”.

O peor non é a espera, o peor é que a situación económica é crítica para eles, que non teñen nin para pagar o combustible de volta. Segura dime “ahora mismo estamos a cero”

Pregúntolle pola posibilidade de seguros que cubran ou a solicitude de subvencións e láiase dicindo que non hai seguro que cubra estas cousas e que as axudas, poucas, lévanas os circos grandes. Dos circos familiares como o seu di Javier que non se lembra ninguén “estamos a verlas venir, ni subvenciones, ni ayudas…”.

Tal é a situación económica na que se atopan que a solidariedade dos monfortinos e monfortinas está axudándolles moito. “Monforte se ha volcado con nosotros, varias panaderías nos traen pan y bollos para los niños todos los días, también nos traen pizza, tortillas, huevos, patatas… estamos muy agradecidos”, relata o responsable do circo, que tamén me conta que a tenente alcalde contactou con eles por se necesitaban algo, pero de momento non a chamaron.

Os cativos e cativas do circo reciben algo de traballo que lle fan chegar profesores dun colexio no que estiveron os poucos días que lles cadrou antes do confinamento e tamén teñen que ensaiar, xunto cos maiores, case dúas horas ao día para non perder destreza. Son dúas ocupacións que polo menos fanlles estar entretidos nesta difícil situación na que se atopan.

Javier Segura di que desde hai uns días están saíndo ás 20:00 h. con algúns bonecos dos debuxos animados e poñendo música, “tenemos que aportar algo como agradecimiento a Monforte”, confesa.

“lo peor que nos puede pasar ya es que nos tiremos un tiro”

Para rematar, pregúntolle polo futuro próximo do circo e das familias que o integran percorrendo vilas e cidades de España cada ano. Pídolle que se poña no mellor e no peor escenario, unha vez remate a corentena. Dime que postos no mellor dos escenarios, a ver se hai sorte, chega algunha subvención e empezan a funcionar o antes posible; e postos no peor dime: “lo peor que nos puede pasar ya es que nos tiremos un tiro”…e deixa unha mensaxe no aire: “que se acuerden de los que llevamos la alegría a los pueblos”.

[ Esta peza forma parte dun ‘Diario de corentena’ conxunto que se ha ir escribindo dende o Lugo Xornal, o Xornal da Mariña e o Xornal de Lemos ]