Os socialistas de Chantada presentaron recentemente unha moción para que o concello recupere e dea aproveitamento turístico e sanitario aos mananciais de augas termais que había no municipio e que foron quedando en desuso dende hai décadas. Especialmente o de Mouriscados, na parroquia de Arcos, que chegou a funcionar para o público ata mediados do século XX. Sen dúbida a iniciativa atende ao interese colectivo e está cargada de boa intención.
Os recursos están aí e semella útil aproveitalos. Agora ben, a experiencia ensina que o escenario máis probable é que dentro de dez anos os mananciais sigan igual de abandonados aínda que con letreiros para chegar a eles e mesmo cunhas instalacións novas e uns camiños asfaltados ou cementados que se intuirán entre as silvas. Cousa de moitos, problema de todos.
Concello, Deputación Provincial, Xunta, goberno central e mesmo a UE a través do GDR poderían ter competencias, intereses e orzamento para levar a cabo esa recuperación das fontes termais e, de paso, amosar canto aprenderon nas viaxes a FITUR. Incluso se podería dar participación a algunha desas entidades do tipo “asociación de”, irmandade de” ou outras denominacións para entes que, en esencia, o que fan é chupar subvencións. Lembremos, por exemplo, aquel caseto que estivo dez anos plantado na Praza de Galicia e que non chegou nin a abrir a porta. E letreiros non lle faltaban…
Balneario de Mouriscados
O balneario de Mouriscados necesitaría dunhas obras de recuperación, acondicionamento e mellora/creación de accesos. E esa sería a primeira batalla. Enténdese que quen pagase o arranxo tería despois dereito a contratar o persoal que traballe no centro ou, no seu defecto, adxudicar a xestión a quen considere oportuno. O que está claro é que entre fisioterapeutas, persoal de hostalería e de mantemento e administración, non baixaría a cousa de dez empregos. Todos eles, por suposto, suxeitos a funcionarización nun futuro non lonxano. Se hai acordo, haberá obras pronto. Se non, haberá pleito con avogados e procuradores pagados polas arcas públicas.
Esta recuperada infraestructura mineiro-turístico-medicinal estaría preto do Camiño de Santiago, da zona turística do Miño, do Faro e desa nova xoia do patrimonio que é o Parque Galicia Centro ou como se chame. Unha ubicación interesante dende o punto de vista hostaleiro e moi golosa para as administracións. Xa estou vendo os codazos na foto do día da inauguración…
Cousa de moitos, problema de todos
Seguramente, a fórmula elexida será a dun patronato onde as diferentes institucións públicas estean representadas en función de canto apoquinen para o asunto. E cunha reserva de praza para a iniciativa privada que, supoñemos, recaerá nalgún incauto. Tamén se pode crear unha fundación e proxectar unhas xornadas anuais. E colocar unha pedra cun poema na entrada, algo que ata agora deu bo resultado…
Esta auguiña sanadora que mana por Mouriscados
fai tantas e tantas milagres que deixa a todos pasmados
E é que, ainda sen probala nin gozar das súas propiedades,
leva a gran gasto e maniobre ás altas autoridades.
Suponse que os empresarios de hostalería expresarán o seu contento con este novo recurso turístico que redundará en beneficio de todos. Outra cousa será a súa opinión sobre como a administración pública lles vai crear unha competencia inesperada cando aínda están lonxe de repoñerse dos devastadores efectos da pandemia.
En fin, agardemos que haxa sorte e sentido común e que a xestión do balneario -se chega a funcionar- non supoña unha carga para o erario público nin un rival dopado para os negocios de hostalería. Sempre estarán aí o complexo de Augas Mestas e o Clube Náutico do encoro de Belesar para lembrarnos que administración pública e aproveitamento turístico só casan ben sobre o papel. Ollo.
