Foron días moi tristes os que tivemos que vivir. Os descerebrados do lume volveron atacar queimando unha gran parte do territorio dos concellos de Ribas de Sil e Quiroga, incluso saltando ata Salcedo xa na Pobra do Brollón.
Cantas veces que pasei por ese val do Lor baixo e ribeiras do Sil, tantísimas veces que usei a estrada vella para ir dende Quiroga ata Monforte para gozar das curvas e deses bosques infinitos cheos de piñeiros, érvedos, carballos, castiñeiros, bidueiros, cerdeiras… e unha impresionante cantidade de cogomelos nos outonos. Foron tantas ocasións as que gocei desa paisaxe… A rabia de saber que iso nunca vai volver é tal que se pillo o cabronazo que o fixo posiblemente non saíse enteiro do sitio. Moitas veces comentamos o milagre de que esa zona fose librando dos lumes vendo os antecedentes dos arredores, semellaba algo máxico ver como ano tras ano seguía a estar todo tan fermoso e cheo de vida.
“Detrás destes lumes soe haber máis dunha man, a executora e a pensante”
Revólvense as tripas pensando no sufrimento indescritible de millóns de seres vivos abrasados e queimados sen posibilidade de fuxida, do padecer da xente das casas, dos propietarios dos terreos que viron todo desaparecer, dos millóns de euros en madeira que se achegaba ó seu ciclo de corta, do traballo de moitos, do medo de moitos. Todo iso arrasado por alguén que despreza a vida e a natureza, un ser desprezable movido posiblemente por intereses económicos ou simplemente un demente. Aínda que isto último parece pouco probable. Detrás destes lumes soe haber máis dunha man, a executora e a pensante.
Agora virá a erosión, a perda de biodiversidade, a chegada do monte baixo con moitísimo maior risco de incendios, e posiblemente retorne o mesmo erro nas repoboacións a base de pirófitas, unha mala planificación na busca do maior rendemento a curto prazo e en certo número de anos cando o monte comece a revivir volverá a arder; non se terán en conta as novas condicións climáticas que veñen e a máis que previsible escaseza de auga que na actualidade déixase notar cada verán con máis intensidade. E así estaremos no mesmo ciclo anos e anos ata que nos nosos montes soamente queden pedras e eólicos, sen xente nas aldeas e catro gatos resistindo como poden nas capitalidades municipais. Triste futuro nos agarda sen xente, sen servizos e sen natureza, tempos modernos lle chaman.
Dentro de todas estas desgrazas chegou algo de luz a todo este mundo de sombras, somos ‘Reserva da Biosfera’, algo totalmente merecido sen lugar a dúbidas. Temos a natureza (cada vez menos, que nola queiman), temos a paisaxe (que cómpre protexer e se ten que ser a pedradas contra os cafres), temos a xente (cada vez máis velliños pero con moitas ganas de que se nos escoite). Tamén nos chegou unha mensaxe alta e clara, temos que ir unidos. Os reinos de taifas hai tempo que terminaron e a unidade fai a forza. Ribeira Sacra sen Courel non tería chegado e Courel sen Ribeira Sacra tampouco. O monte non ten muros que separe e a nosa terra é un continuo que vai dende as neves, devesas e orquídeas do Courel ata a máis pequena adega onde tomar un viño alá no fondo dos canóns do Sil ou o Miño.
“Dentro de todas estas desgrazas chegou algo de luz a todo este mundo de sombras, somos Reserva da Biosfera”
O maltratado Iribio onde algúns quixeron forrarse a costa de arrasar con pistas, cemento e muíños tamén forma parte dun todo que ten que camiñar xunto e conservando cada un a súa identidade. Tal e como pasa coas adegas na Ribeira Sacra, onde cada viño é un mundo, nesta reserva da Biosfera cada anaco de terra será outro mundo por descubrir.
Agora só queda un pequeno paso máis que coido non tardará en vir, o Parque Natural. Pero un parque natural ten que ser ambicioso e non conformarse con pouco, senón que ten que coller dende as montañas do Courel e Iribio ata os miles de xoias naturais espalladas por todo o territorio da nova Reserva da Biosfera. E xa postos a pedir que todos eses cabróns que plantan lume ardan por combustión espontánea, que as administracións xestionen con cabeza o patrimonio natural e humano que temos, que non nos quiten máis servizos, que os novos non teñan que marchar e que vale xa de pelexarnos entre nós mentres os de fóra nos rouban a carteira.
“Agora só queda un pequeno paso máis que coido non tardará en vir, o Parque Natural”
