A finais dos 90, cando era un residente novicio no Hospital de Sant Pau de Barcelona, a epidemia contra a que nos tocou loitar foi a do SIDA. Na primeira rotación da residencia, durante meses, levabamos a aqueles pacientes, persoas moi novas con poucas posibilidades de sobrevivir. Eran, no puramente médico, pobres corpos infectados por un virus que lles ía minando o sistema inmunolóxico, e acababa con eles a base de terribles infeccións.
“Todos tiñan historias que contar, relatos de vidas intensas tronzadas por unha enfermidade cruel e implacable”
No humano, eran rapaces con historia de drogas, aínda que moitos deles tiñan refeito a súa vida cando o VIH entrara por sorpresa no seu corpo. Todos tiñan historias que contar, relatos de vidas intensas tronzadas por unha enfermidade cruel e implacable. Dentro daquel grupo, había catro rapazas que crían no poder máxico das pedras. Cada unha delas atesouraba un anaco de mineral de variadas cores. Ancorábanse á vida refuxiadas na inxenua “maxia da litoterapia”. Ningunha delas sobreviviu. Non había medicamentos daquela que puidesen frear a enfermidade. As súas pedras máxicas foron inútiles.
Pouco antes de morrer, Clara, a máis falangueira e simpática delas, chamoume á súa habitación. Esgotada e entregada xa, díxome: “Doutor, ti nótase que vas ser un bo médico. Eu xa me despido. Quero que quedes coa miña pedra. Vaiche dar sorte”. Agasalloume coa súa amatista. E alí quedou, arrecunchada no caixón dos trebellos e dos recordos inútiles.
“Doutor, ti nótase que vas ser un bo médico. Eu xa me despido. Quero que quedes coa miña pedra. Vaiche dar sorte”
O 14 do pasado mes de marzo, comezou a transformación do meu hospital para resistir a nova epidemia de COVID-19. Todos os médicos, sen distinción de especialidades ou categorías, fomos mobilizados en urxencias ou nas plantas de ingreso para levar aos enfermos con coronavirus. E dende ese día, a pedra de Clara acompáñame no peto da miña bata. Cando esta pandemia remate, esa amatista de cor violeta pasará á bata dalgún dos meus estudantes.
