Creo que na miña infancia vin seis ou sete veces, como pouco, ‘Los Goonies‘. A peli saíu no 1985, cando eu tiña dous anos, pero era un deses clásicos que repuñan na televisión de cando en cando, como ‘E. T.‘.
Podo recordar claramente como me sentía cando pasaban o anuncio na tele, esa sensación de “acontecemento“, de “hai que vela” (hoxe os pedantes dirían en Twitter ‘must‘ ou ‘imprescindible‘) por moito que desen ‘Los Goonies’, quizais, sete ou oito meses antes. Era sempre un planazo.
O artigo completo en Xornal da Mariña.
[ Esta peza forma parte dun ‘Diario de corentena’ —agora ‘Diario da nova normalidade’— que se ha ir escribindo dende o Lugo Xornal, o Xornal da Mariña e o Xornal de Lemos ]
