Sintetizando, eses descubrimentos son: a importancia vital do contacto nai-bebé e a consideración de que o recentemente nado segue sendo un feto durante polo menos un ano da súa vida xa parido; o fenómeno de psicoloxía social que Reich denominou “praga emocional”; e o destino dos nenos do futuro xunto co papel que debiamos xogar os seus pais e avós en entregarlles as ferramentas para que puidesen crear un mundo máis harmónico e acorde coa vida.

Estes tres descubrimentos e os camiños que abriron para outros investigadores que foron desenvolvéndoos teñen unha relación directa e dramática con tres elementos fundamentais da “falsa pandemia” COVID, a maior agresión contra a humanidade que podamos lembrar, pola extensión dos seus efectos á práctica totalidade do planeta, pola intensidade das feridas que está a provocar e pola transcendencia das súas consecuencias en múltiples campos da vida humana.

En primeiro lugar, o traballo que Reich desenvolveu para estudar o proceso concepción-embarazo-parto-crianza posteriormente desenvolto por outros autores pon en evidencia a orixe da obediencia, é dicir, como se consegue que a maioría das persoas acepten sen rechistar consignas do poder, non fagan preguntas, non se resistan, non busquen alternativas, non cuestionen absolutamente nada por moi lesivo que poida resultar para eles mesmos ou para os seus fillos.

En segundo lugar, a praga emocional como biopatía crónica que se implanta no ser humano desde que nace e maniféstase a nivel individual e social, cuxa enerxía provén da frustración e procura a quen a padece un pracer sádico e o predispón contra a vida e a espontaneidade reaccionando con agresividade ás expresións naturais, podendo adquirir proporcións de pandemia como xa o fixo na Alemaña nazi dos anos trinta do século XX, ou coa inquisición entre os séculos XV a XVII.

E finalmente parece obvio que se os nenos do futuro están destinados a cambiar o mundo e construír outro máis harmónico coas ferramentas emocionais que lles deamos quen fomos capaces de atisbar a vida que se move máis aló dos nosos prexuízos e da opresión que nos asfixia, é lóxico que quen quere manter os seus privilexios, custe o que custe, como amo do mundo fixase neles os seus obxectivos de manipulación e terror.

Os centros educativos convertidos en prisións de alta seguridade

E este labor nefanda está a levarse a cabo con especial encarnizamento nos centros educativos que sempre foron prisións pero que agora transformáronse en prisións de alta seguridade ou campos de concentración. Os equipos directivos confiaron nas autoridades políticas, científicas e médicas pensando quizáis que están aí para protexernos. Ademais, como responsables dos centros están baixo a autoridade de inspectores e demais responsables nas delegacións provinciais e na Consellería de quenda en cada comunidade autónoma. Se hai que obrigar aos alumnos para levar máscara, obrígaselles; se hai que recortar grupos, dividilos, impedirlles relacións sociais, a famosa “socialización” esgrimida sempre contra as familias que moito antes da “pandemia” decidiron non levar aos seus fillos ás escolas e educalos eles mesmos, esa famosa “socialización” que agora converteron nun soño… se hai que tomar temperaturas sen intimidade, se hai que obrigalos a facerse test, se hai que poñelos en corentena… faise, aínda á conta de perder a dignidade como educadores.

A pregunta é: en que momento desta escalada terrible de medidas demenciais sentiredes que algo non vai ben, que isto non é como nolo contan, que estades a cruzar liñas vermellas que xamais teríades cruzado noutras circunstancias? En que momento vós, cómplices por acción ou omisión, preguntarédesvos se todo está xustificado? En que mundo estades a condenar a vivir aos vosos alumnos? Que valores estades a transmitir e que consecuencias terá este desprezo e piso constante de dereitos e liberdades e en definitiva, esta deshumanización? Cando pararedes e exerceredes iso que se supón que se redacta nos Proxectos de Centro e que se supón que se ensina aos alumnos: o pensamento crítico, a capacidade de non aceptar afirmacións porque si ou porque o di a autoridade e facerse preguntas que poidan conducir a outro enfoque, a outra visión, a respostas menos convencionais pero máis próximas á verdade?

É posible que moitos dos que veñen actuando de forma cómplice poñendo máis ou menos empeño na represión, na persecución, na denuncia, no acoso dos seus compañeiros non tivesen ao principio información suficiente para poñer en dúbida este comportamento que roza o criminal, pero choveu moito desde que isto comezou, algúns medios de comunicación independentes e honestos investigamos, atopamos respostas e exposta a verdade; houbo moitas manifestacións en todo o mundo, houbo declaracións de científicos e médicos honestos de renome e prestixio internacional, a información crítica circula polas redes sociais enfrontando a censura e o desprestixio e en moitos países, o noso entre eles, leváronse a cabo iniciativas para informar directamente ós responsables dos centros detallando incluso os delitos que moi posiblemente estades a cometer.

Non hai escusa pois. Xa non se pode alegar ignorancia. E tampouco se pode alegar obediencia debida: cada quen é responsable das súas decisións. E é moi posible que moitos terminedes pagando un alto prezo. Temos por diante unha dura tarefa. E ímola a cumprir ata o último alento.