No cume da pandemia, a comezos de abril, o hospital no que traballo -Parc Taulí de Sabadell- converteuse nun inferno.
Así vivín aqueles duros momentos
Despréndese a noite adherida ás pálpebras e o amencer ten a luz azulada e metálica da irrealidade. A silueta do hospital, que está ao dobre da súa capacidade para ingresar pacientes, recórtase sobre o ceo encetado de nubes.
O inverno que fóra quere rematar, e o frío que aínda cala os ósos. Esa luz dubidosa acrecenta a sensación de irrealidade. Oitocentos enfermos metidos nun cofre xigante, un Chernobyl onde o murmurio de fondo é a xorda mestura das tomas de osíxeno, a ventilación mecánica de centos de pulmóns maltreitos, os pitidos dos monitores, as conversas en voz baixa, e mailo ruxido das tripas do edificio do Hospital Parc Taulí, construído enriba do antigo cemiterio da cidade.
“…falar con eles coa única comunicación física dos teus ollos detrás das gafas de protección…”
O traballo é o normal nunha planta de pacientes ingresados: pasarlles visita cuberto por mil capas de plástico, tela e papel, auscultar, mirar as saturacións nos pulsioxímetros, falar con eles coa única comunicación física dos teus ollos detrás das gafas de protección, pasar os tratamentos a enfermería, informar ás familias….
Pero esta non é unha planta de ingreso normal. En cada curruncho hai unha padiola que fai as veces de cama: habitacións improvisadas nas consultas, nos trasteiros, nos despachos, en calquera espazo onde haxa unha toma de electricidade e poidan chegar os tubos do prezado osíxeno. Nada do que fago, porén, semella real. É como pasar pantallas nun videoxogo. É aditivo, falsamente euforizante. A adrenalina está en niveis de alerta total, como a fera que agochada vai lanzarse contra a súa presa. Pero non hai presa, e a adrenalina non baixa. É imposible durmir polas noites, porque o corpo segue a pedir a súa droga. Imposible saber por canto tempo poderlla dar.
“Nun intre, hai que informar a unha familia de que seu pai, seu irmán ou seu avó está morrendo”
Nun intre, hai que informar a unha familia de que seu pai, seu irmán ou seu avó está morrendo. Non poden subir a velo, nin despedirse del. É potencialmente letal que as familias suban a un lugar tan contaminado polo virus. Choran, e eu choro con eles, co pranto ácido da impotencia. Entón é cando todo, de súpeto, faise real, e hai que intentar que non pase: volver ao videoxogo. Facer todo irreal para poder seguir ao día seguinte. Resistir.
