As reformas laborais de 2010 (reforma de Zapatero) e de 2012 (reforma Rajoy) deixaron abertas as portas para que tanto as contratacións, os despedimentos e outras accións correspondentes ao sector empresarial, acabasen sendo baratas para dito sector. Tendo nas súas mans a unha das xeracións mellor preparadas da historia do Estado, os salarios infímos con respecto a horarios extendidos de máis, a escasa oferta para xente formada en diferentes especialidades e a inseguridade de non saber se se seguiría no posto ou se se ligarían contratos día por día ou hora por hora, obrigaron a emigrar a parte da mocidade. Se coa crise de 2008 as reformas foron guiadas case todas polas ideas da patronal, a de 2020 por culpa da COVID, parece que puxo de acordo a políticos e empresarios en inxectar diñeiro para que o sistema non colapsase. Realmente os fondos de recuperación europeos poden acabar coa precariedade?
O artigo completo no Galicia Confidencial.
