Se pregunto pola éxtase, pregunto pola felicidade, probablemente moitas persoas dubiden en darme un significado. Pero se pregunto polo infortunio, polo sufrimento, todas as persoas me explicarán algo co que nos identificaremos sen dificultades. É debido a iso que moitas veces pregunteime se moitas persoas desexan ser felices ou simplemente pénsano e non o queren de verdade.
Decateime rapidamente que a maioría das persoas “practican o sufrimento”. Pregúntome se son felices coas súas desgrazas, pois a maioría das veces pódense evitar cun pouco de comprensión. Todo infortunio, todo sufrimento crea un eu, un ego que cristaliza neles: identifícanse cos seus sufrimentos, polo menos teñen algo en que ocuparse.
O ego só pode existir, se se alimenta desas situacións que se dan nunha mente cun ego exacerbado: é unha combinación dos teus sufrimentos reunidos nun todo chamado ego. Por iso, só cando realmente estás decidido a abandonar o teu ego, os teus infortunios,… os teus sufrimentos desaparecerán.
O primeiro que debes preguntarte é se realmente estás decidido a cambiar as túas condicións que provocan eses sufrimentos que son psicolóxicos, e que só dependen de ti. Vexo persoas que só queren falar diso, que se pasan constantemente o parte das lamentacións cando se atopan con outras persoas, pero non cambian, sempre defenden as súas situacións como algo inevitable. O primeiro que un debe facer cando un sofre é ir cara dentro, e non tardarás en decatarte que es ti quen dás apoio aos teus sufrimentos. Porque o que sucede dentro de ti, non é posible se ti non o alimentas dándolle enerxía. Nútrese do teu ego que se dilata máis e máis en cada acto de sufrimento. Ata os estados máis negativos necesitan da túa enerxía, sen ti non son posibles: os teus condicionamentos, as túas crenzas, o “ti debes”, todo iso: a túa educación é a orixe do teu sufrimento.
Cando estás negativo, as fugas enerxéticas déixante consumido, pero cando estás dinámico, todas as enerxías alargan o teu corazón. Cando ris, toda a existencia entra en gargallada contigo, cando sofres, só ti sofres porque te separas da existencia. O medo desconéctate da existencia, o amor unifícate. Cando rememoras os teus padecementos, estando dentro de ti, nese acto, comezas a “gozar” laméndote as túas feridas, xogando con elas (masoquistas?) e acabas tentando ser un mártir. Entón, ábrese unha brecha entre ti e a existencia: a separación provocada polo teu ego. É debido a iso que as persoas que senten unidas, ou sexa, que non teñen ego, poden sentir dor pero non sufrimento, a dor é biolóxica, o sufrimento é persoal.
Recordo que nunha ocasión, visitei dúas irmás, despois de realizar o diagnóstico una delas dime: “Verdade, que eu estou máis enferma que ela?” “Si, evidentemente a súa pregunta confírmame que vostede está máis enferma que ela”, contesteille. Cando te encerras no teu ego, toda a existencia paréceche hostil, separácheste, queres ir pola túa conta e colocas barreiras entre ti e os demais illándote e aplicas a túa lei contra as leis universais e, todo o mundo paréceche un inimigo. Pois compórtaste desde o teu ego: separación: sufrimento.
Cando es feliz, cando es ditoso, podes estar só, es autosuficiente. A túa relación cos demais é desde o amor, non desde a soidade, non desde o padecemento, non desde as carencias; se non desde a abundancia. Esa é unha das consecuencias do padecemento, do sufrimento. A persoa desgrazada ten unha maneira de chegar aos demais: a atención. Quen se pode meter cun desgrazado? A súa desgraza protéxeo, a súa desgraza identifícao cun estado que chama á compaixón, compréndente: ocorreulle isto, ocorreulle o outro, sempre ten causa; causas que non esquece e rememora mantendo e alimentando a súa desgraza.
Nin sequera sentes envexa, pero dunha persoa feliz si sentes envexa, fere o seu ego desgrazado. A persoa desgrazada ten certa autoridade sobre a vida: experimentou, aprendeu a base de erros, podes preguntarlle como vivir, é un experto acumulando desgrazas: atrae unha tras doutra.
A experiencia é o cúmulo de erros ou o cúmulo de felicidades? Pregúntome se a desgraza é un investimento: aténdente, están por ti. Por que abandonala, dache consolo? Cando es feliz es un individuo realizado, cando es desgrazado es parte da masa: protéxense xuntos, sofren xuntos e ao compartir sénteste menos diferente, gozas de respetabilidade entre eles. E mesmo inspiran “amor”. Se a desgraza, o sufrimento, a enfermidade inspiran amor? Entón, que inspiran a creatividade, a beleza, a intelixencia, o fluír…? Deime conta que, a moitas persoas desgrazadas gustaríalles que os demais tamén o fosen: igualdade ante todo. E mesmo se asocian. Por iso, cando dúas persoas desgrazadas se unen, non suman, multiplícanse as súas desgrazas. Iso si, desgrazados, pero educados: as aparencias mandan.
