Hai un tempo, cando saltou o tema do virus na China, a maioría de nós púxose en modo cuñado e dixo que isto nunca chegaría aquí, que nós non comemos morcegos e somos un lugar civilizado onde o progreso, a técnica e o guapiños que somos faría que quedásemos á marxe desta praga; xa estamos vendo as consecuencias e creo que aínda non somos conscientes de que hai cousas que xa nunca volverán a ser como antes.
Vivimos nunha civilización con pés de barro onde un simple virus está dándonos un merecido ‘hostión de humildade’ que non vai servir absolutamente para nada. En canto isto pase e lle demos un tempo volveremos cometer os erros de sempre, volveremos ser individualistas, pensar no inmediato e pasar do futuro, desprezar a natureza, pasar da ciencia e ir detrás dos cartos, seremos como sempre fomos agardando que nos veña a seguinte hostia ata que algún día nos visite a definitiva. Tamén hai que recoñecer que tivemos medianamente algo de sorte con este virus xa que podía ternos chegado algún bastante peor e liquidarnos a case todos, por aí temos algún realmente perigoso como pode ser o Ébola ou calquera dos do grupo dos virus hemorráxicos que coas vías de comunicacións que temos estenderíanse polo mundo en relativamente pouco tempo.
“Vivimos nunha civilización con pés de barro onde un simple virus está dándonos un merecido hostión de humildade”
Esta situación está sacando á luz o mellor de nós como a solidariedade, o coidado dos nosos maiores, a colaboración, incluso moitos están descubrindo a vida en familia, que os cartos ó final non son tan importantes e que a vida son moitas cousas que antes non merecían o noso interese e que agora botamos tanto de menos. Pero tamén está saíndo o peor de moita xente, o egoísmo, os que propagan bulos e fake news, os que viven no odio constante, os que aproveitan todo para facer política xa que para eles canto peor para a xente mellor para eles. Estou a descubrir estes días nas redes sociais que estamos rodeados de veciños cheos de odio que difunden mensaxes nos grupos de was ou no “caralibro” que deberían ser materia de estudio en calquera facultade de psiquiatría, xente que me dá moita pena porque non son capaces de asumir que o malo que lles pasa é culpa deles e non dos demais, xente amargada e infeliz.
“…pero tamén está saíndo o peor de moita xente, o egoísmo, os que propagan bulos e fake news, os que viven no odio constante”
Din que case todas as xeracións pasan unha guerra ou algo que as deixa marcadas e nós eramos a excepción, os nosos avós e pais pasaron unha guerra civil, viron unha guerra mundial e sufriron os tempos da ditadura. Nós xa temos a nosa “guerra”, sen armas pero coa morte de inocentes, sacrificios, catástrofe económica, desconcerto e un cambio do noso modo de vida que nos deixará marcados para sempre. Tanta confianza na técnica que nos criamos invencibles e dispostos a arrasar co noso planeta ata que a natureza nos dixo “ide parando que quen manda aquí son eu”. Tivemos tamén moi mala sorte con moitos dos políticos que andan agora polo mundo, mención especial para Donald, Boris, Jinping e Vladimir que priorizan a economía antes que as persoas. Primorizar os cartos antes que a xente é realmente algo que non me colle na cachola, porque sen xente a economía creo que non lles vai a funcionar moito; podo comparalo a cando os dinosauros viron vir o meteorito e un deles dixo: “merda, alá vai a economía”.
“Primorizar os cartos antes que a xente é realmente algo que non me colle na cachola, porque sen xente a economía creo que non lles vai a funcionar moito”
Cambiando de tema isto do confinamento para os que vivimos no rural reafírmame na opinión de que como dicía Paco Martínez Soria “la ciudad no es para mi”, compadezo aqueles que están pechados na cidade entre catro paredes e con sorte un piso cara ó exterior ou con un balcón. Eu teño a horta, a aira da casa, as leiras, a viña e abrir a ventá e ver monte e luz. Teño que confesar que nestes vinte días de parón levo aradas más leiras que en catro anos (e todo no radio de 500 metros ó redor da casa), sementei trigo, ampliarei a horta, paso máis tempo con ‘Titiño‘ -o meu cadelo- ou con ‘Breo‘ -o meu cabalo-, atendo dos vellos, levanto tarde e vexo pelis destas de serie B de catástrofes e fins do mundo que tan ben lle pegan a estes días. Preocúpame o que virá despois porque os que vivimos do turismo fomos os primeiros en levar a hostia e seremos os últimos en levantarnos dela ( e veremos cantos podemos levantarnos…..).
“compadezo aqueles que están pechados na cidade entre catro paredes e con sorte un piso cara ó exterior ou con un balcón”
Tamén me alegra ver que a natureza segue o seu curso, que a vida do resto dos seres é moito mellor sen noós, o aire xa se respira mellor e os bechos están tranquilos sen cafres, os osiños andan polo monte, os lobos ouvean entre as uces e a primavera está en todo o seu esplendor. Canto boto de menos o mar de uces no Courel que estes días estará con un colorido fabuloso, teño mono de cámara e botar unhas horas meténdolle unhas fotiñas. Tamén estraño moito ós meus clientes, nenos e maiores porque teriamos que estar xa en plena temporada de excursións e xornadas de xeoloxía, fauna e flora. Quedará para o verán… se é que chegamos.
“A ver se cando pase isto cambiamos todos algo pero eu nunca tiven moita fe no ser humano…”
Estes días gozade das pequenas cousas que tendes na casa, da familia, lede algo pero non vexades tele, fuxide da xente tóxica das redes sociais e tentade ser positivos, sede solidarios, respectade as normas e botade unha man á xente que o está a pasar mal. Lembrade que o mundo sen nós segue a dar voltas porque non somos imprescindibles, pensade que pode ser que a natureza nos estea dando o primeiro aviso e que a próxima pode ser peor. A ver se cando pase isto cambiamos todos algo pero eu nunca tiven moita fe no ser humano, somos primates e como case todos eles somos moi brutiños.
Para a próxima falaremos de lobos que hai que montar algo de polémica.
