Díaz Ferrer considerado como un artista esencial na creación pictórica do S.XX, necesita aínda ser reivindicado pola súa importancia dentro das correntes europeas e galegas desa época, xa que non deixou de ser un pintor de culto, a pesar de que as súas obras compartiron espazo xunto ás de Matisse e Picasso e foron comercializadas nas casas de subastas máis prestixiosas de España.
O proxecto intenta amosar ó publico o “esencial” da obra deste artista, e tal e como afirma Luis Enríque Rodríguez «coa exposición preténdese dar a coñecer de onde sae a súa pulsión creativa e como era Díaz Ferrer como creador», engade o comisario da mostra que, por tanto, non é unha exposición temática, senón, explicativa de Díaz Ferrer”.
Nesa búsqueda da esencia, Coquixo decidiu prescindir da cor tan característica da obra do artista. Por iso recuperou bocetos, gravados e debuxos en branco e negro dos que Díaz nunca se desprendeu e que garda como un tesouro a súa viúva, Micheline Langlois, con eles pódese apreciar e comprender o seu proceso creativo.
Pero tampouco é todo en branco e negro, porque Ferrer foi un pintor colorista. Así que ese apartado ten o seu propio espazo a través de oito cadros que recollen os bocetos para telas que Ferrer deseñou no ano 1958 para a empresa de tecidos na que traballaba na cidade suíza de Zúrich. «Supón un bo mostrario do seu traballo para comprobar ata onde podía chegar como colorista», defende Coquixo. Caso atípico e xenuíno dentro da arte galega contemporánea.
.
