Hai unhas semanas estiven en Barcelona de visita. E non me gustou nada o que vin. Sen dúbida fai falta que alguén vaia poñer orde e explicarlles unhas cantas cousas. Carecen do máis mínimo sentido común e xa me tarda regresar alí na fin de semana para poñerlles os puntos sobre os íes. Vounos traer á liña.

Para empezar, non teñen nin idea do que se debe facer coa auga. Alí canto cagan e mexan polo retrete acaba no río ou no mar. E despois recollen esas augas fecais, bótanlles lixivia e din que xa a poden usar. E a iso chámanlle aproveitamento sostible. Por non falar da cantidade dela que tiran en regar beirarrúas…como se foran nacer nabizas no cemento!!. Tamén chama a atención que ningunha fonte sexa de auga potable. Seguramente porque botan xurros nos arredores da cidade e todo iso acaba no manacial e saíndo polo cano. Así é que todos compran a auga en botellas de plástico e están os contenedores amarelos cheos ata arriba.

E logo hai que ver como viven. Todas as casas pegadas unhas coas outras, pisos e pisos ata o ceo, con tan pouco espazo que non sei como se dan remexido e cunhas paredes tan finas que se escoita todo o que fan e din os veciños. Tan fartos deben de estar uns dos outros que logo nin se falan entre eles nin paran a botar un conto. Sempre correndo e co móbil na man.

E os prezos? Pero onde vai esta xente cobrando un café a dous euros ou a máis!!?? Enriba no bar non se pode falar en alto, nin se para o dono a comentar o día, nin teñen tapa de orella ou de tripón. Un desastre.

Do que máis me alporizou foi o asunto dos cans. Alá os levan prendidos con correa ou disfrazados co que semellan trozos de sacos de pienso!!. E recollen os excrementos nunhas bolsiñas que botan no contenedor verde ou ata levan para a casa (será para fertilizar bonsais). Incluso os meten nos restaurantes, transportes públicos e tendas. Calquera día hai unha praga de carrachos. E por riba téñenos metidos en pisos, como se os pobres dos animais non necesitaran correr polo campo.

Que esa é outra. Na cidade hai parcelas con moitas flores e moitas árbores das que lles din “ornamentais”. Esas parcelas chámanse parques e nelas podería prender con facilidade o millo, as patacas ou as videiras. Eso si, regadas con auga de calidade dubidosa. E poñendo esa terra a producir non terían que cobrar tanto nos bares e nos supermercados pola comida. Ata hai zonas onde poderían pacer vacas, cochos ou ovellas.

O único bon que lle vin é que todas as pistas están asfaltadas, recollen o lixo a diario, o carteiro pasa todos os días e hai centros médicos e escolas a cada pouco. Parece mentira que desfrutando de todas esas vantaxes non se saiban comportar.

En fin, para poñer freo a esta desfeita que choca contra os meus principios, xa busquei un grupo de expertos para redactar as normas que a partir de agora van ter que cumprir os barceloneses. Un deles é de Forcarei, outro de Vila de Cruces e outro de Agolada, polo tanto, coñecedores especializados do entorno urbano da cidade condal. Non pode ser que vaia un de fin de semana a pasar o rato en Barcelona e as cousas non estean como a un lle gustaría ou como lle dictan as súas crenzas.

Acabouse o céspede, as flores, o regar as rúas e os cans en pisos. A arar por onde eu mande. E se non obedecen…vounos fritir nas redes sociais.

A verdade é que non lembro moi ben se estiven en Barcelona ou en Madrid. Ou se cadra era A Coruña. Tanto ten. O caso é que se chego eu dende Chantada impoñéndolles como teñen que vivir e dictándolles o que poden e o que non poden facer, mandaránme a tomar vento, sendo suaves. Entón, por que aturamos nas zonas rurais que se nos veñan dar leccións?

É lóxico e necesario que as administracións públicas regulen os usos que se fan dos recursos naturais. E que o fagan sempre con equidade, baseándose en criterios científicos e buscando a sustentabilidade ecolóxica pero tamén a rendibilidade económica. Certo que hai normativas que nos sacan das nosas casillas porque máis parecen orientadas a que alguén de fóra faga negocio que a beneficiar o campo. Aínda así, hai que respectalas porque o marca a lei.

Pero cousa moi distinta é ter que aturar que veñan da cidade a marcarnos como debemos vivir. E hai “ordes” de todo tipo. Dende atacar o uso do idioma galego na sinalización e cartelería ata decidir que cultivos podemos botar na nosa terra ou prohibir a caza regulatoria aínda que a fauna salvaxe estea a provocar a ruina dos gandeiros. Co seu uniforme de aventureiros de fin de semana -mercado nunha grande superficie comercial que vende produtos fabricados por man de obra semi esclava- e a súa cámara de fotos de case tres quilos de peso, entran polas leiras cheos de indignación denunciando todo o que lles molesta (ou leron que lles debe molestar) e soltando pola boca as súas receitas para acondicionar a gusto deles o medio rural. E logo van a Facebook ou Instagram a poñernos a pan pedir e a tratarnos de ignorantes. Coitadiños…eles e os que lles fagan caso.