O Deus ou Natureza de Spinoza tería dito: “Deixa xa de estar a rezar e dándote golpes no peito! O que quero que fagas é que saias ao mundo para gozar da túa vida. Quero que goces, que cantes, que te divirtas e que goces de todo o que fixen para ti. Deixa xa de ir a eses templos lúgubres, escuros e fríos que ti mesmo construíches e que dis que son a miña casa. A miña casa está nas montañas, nos bosques, os ríos, os lagos, as praias. Aí é onde vivo e aí expreso o meu amor por ti. Deixa xa de culparme da túa vida miserable; eu nunca che dixen que había nada mal en ti ou que eras un pecador, ou que a túa sexualidade fose algo malo. O sexo é un agasallo que che dei e co que podes expresar o teu amor, a túa éxtase, a túa alegría. Así que non me culpes a min por todo o que che fixeron crer.
Deixa de ter tanto medo
Deixa xa de estar a ler supostas escrituras sacras que nada teñen que ver comigo. Se non podes lerme nun amencer, nunha paisaxe, na mirada dos teus amigos, nos ollos do teu fillo… Non me atoparás en ningún libro! Confía en min e deixa de pedirme. Vas dicirme a min como facer o meu traballo? Deixa de ter tanto medo. Eu non che xulgo, nin che crítico, nin me anoxo, nin me molesto, nin castigo. Eu son puro amor. Deixa de pedirme perdón, non hai nada que perdoar. Se eu fíxente… eu enchinte de paixóns, de limitacións, de praceres, de sentimentos, de necesidades, de incoherencias… de libre albedrío. Como podo culparte se respondes a algo que eu puxen en ti? Como podo castigarte por ser como es, se eu son o que te fixen? Cres que podería eu crear un lugar para queimar a todos os meus fillos que se porten mal, polo resto da eternidade? Que clase de deus pode facer iso? Esquécete de calquera tipo de mandamentos, de calquera tipo de leis; esas son artimañas para manipularte, para controlarte, que só crean culpa en ti. Respecta aos teus semellantes e non fagas o que non queiras para ti.
O único que che pido é que poñas atención na túa vida, que o teu estado de alerta sexa o teu guía. Amado meu, esta vida non é unha proba, nin un chanzo, nin un paso no camiño, nin un ensaio, nin un preludio cara ao paraíso. Esta vida é o único que hai aquí e agora e o único que necesitas. Fíxente absolutamente libre, non hai premios nin castigos, non hai pecados nin virtudes, ninguén leva un marcador, ninguén leva un rexistro. Es absolutamente libre para crear na túa vida un ceo ou un inferno. Non che podería dicir se hai algo despois desta vida, pero pódoche dar un consello. Vive coma se non o houbese. Coma se esta fose a túa única oportunidade de gozar, de amar, de existir. Así, se non hai nada, pois gozarías da oportunidade que che dei. E se o hai, ten por seguro que non che vou a preguntar se te portaches ben ou mal, vou preguntar Gustouche?… Divertíchesche? Que foi o que máis gozaches? Que aprendiches?…
Non me busques fóra, non me atoparás. Búscame dentro
Deixa de crer en min; crer é supoñer, adiviñar, imaxinar. Eu non quero que creas en min, quero que me sintas en ti. Quero que me sintas en ti cando bicas á túa amada, cando arroupas á túa filla, cando acariñas ao teu can, cando te bañas no mar. Deixa de encomiarme, Que clase de Deus ególatra crees que son? Abúrreme que me encomien, fártame que me agradezan. Sénteste agradecido? Demóstrao coidando de ti, da túa saúde, das túas relacións, do mundo. Sénteste mirado, sobrecollido?… Expresa a túa alegría! Esa é a forma de encomiarme. Deixa de complicarte as cousas e de repetir como un papagaio o que che ensinaron acerca de min. O único seguro é que estás aquí, que estás vivo, que este mundo está cheo de marabillas. Para que necesitas máis milagres? Para que tantas explicacións? Non me busques fóra, non me atoparás. Búscame dentro… aí estou, latexando en ti”
