No medio dos días crus e dantescos do pico da pandemia, sempre houbo momentos para sorrir: intres que eran compartidos por un equipo de médicos, enfermeiras, auxiliares e técnicos excepcional e entre eles, todo hai que dicilo, uns cantos galegos. Tivemos a sorte de contar co noso provedor de empanadas, licor café e outras larpeiradas, das que dabamos conta en quendas de garda interminables. A lenda do licor café e as súas propiedades antivirais estendeuse polo hospital!
Unha muller ingresada ó meu cargo comezou a ter alucinacións -non poucos pacientes chegaron a desorientarse no medio daquel caos-. Chamáronme as enfermeiras porque vía bechos na auga e non quería beber. Entre unha cousa e outra, falloulle o ril porque deixara de inxerir líquidos. Traballo nos custou recuperala administrándolle litros de soroterapia. A compañeira de habitación era máis reivindicativa e queixábase de que non tiña televisión. Tampouco tiña baño. Non se decatara de que o seu cuarto de ingreso non era tal, senón un despacho reciclado da área de consultas externas que houbo que converter en área de ingreso durante o colapso.
“doutor, se saio desta vostede vai ser o meu irmán de sangue”
Outro detalle bonito veu dun paciente xitano. En Sabadell temos moitas familias xitanas, coas súas particularidades… Se sabes entrar no seu xogo e o seu código de honor, terás un amigo leal. Aínda que o home non tiña case folgos para falar, colleume polo brazo e díxome: “doutor, se saio desta vostede vai ser o meu irmán de sangue”. Non lle preguntei que sería de min se o home non se salvaba… Omitamos os detalles. O caso é que o paciente recuperouse, e nos días posteriores á súa alta tiven vixilancia de balde do meu coche aparcado. Non se formalizou a cerimonia de irmandamento, pero agardo calquera nova ao respecto cando todo isto se calme.
O caso é que a muller abriu os ollos e dixo: “é vostede Deus?” e vou eu e dígolle “non, mulleriña, son San Pedro”
Outro momento no que desapareceu o drama e agromou o mellor do sentido do humor das persoas foi cando unha paciente espertou e viume mirándoa á beira do seu leito. Naqueles días os equipos de protección individual (EPI) consistían en tres capas sucesivas de pixama branco, bata ou mandilón tipo gardaría, a lunares con mangas de fantasía, e bolsa de lixo con tres buracos para sacar a cabeza e os brazos (talla única). Nos pés uns botíns de plástico que tamén facían as veces de gorro colocados na cachola, dobre máscara (unha delas foi aquela que un par de semanas o ministerio retirou porque non era eficaz), e luvas de veterinario, longas até o sobaco, que logo deducín que eran as que empregan para inseminar as vacas. O caso é que a muller abriu os ollos e dixo: “é vostede Deus?” e vou eu e dígolle “non, mulleriña, son San Pedro”. E a paciente botou rir a gargalladas, igual ca min. Ao cabo, dixo: “a verdade doutor, que ten vostede unhas pintas…”. Non ía desencamiñada a boa señora.
O mono de protección antipandemia, tan cinematográfico, tardou unhas cantas semanas en chegar ó hospital. Era difícil sentirse Dustin Hoffman meténdose dentro dun saco de lixo, iso si, homologado.
