Contaba o bon amigo Abilio que había un doutor en Zamora que curaba todo tipo de cancros. Pero que esa non era unha boa noticia senòn todo o contrario. As avionetas dos multimillonarios que acudìan tratarse con el levantaban tellas e chemineas a esgalla. E ademais non deixaban sitio para aparcar.

Non sei se foi ese ou outro doutor o que patentou un tratamento para curar o SIDA que consistìa esencialmente nunha cebola e un vaso de auga. Xa Vicente Risco nos ilustraba sobre milagres médico-nutricionais explicando que o bacalao non eran màis que vendas dos hospitais ben prensadas e condimentadas. E sabido é que antigamente o marmelo se facìa cos ollos dos porcos e un pouco almíbar e o arroz consistía en neumáticos moidos e que se encalaban. A dixestibilidade, claro, estaba nos aderezos, sobre todo bicarbonato. 

Non esquezamos tampouco a lenda que falaba de que non se debe nin se pode comer o polbo -ninguèn din así- con auga porque hai risco de que os anacos se volvan reunir no estòmago e o animal reviva.

A aspirina para previr infartos, a destrucciòn da dentadura por causa do Oraldine, a augardente contra dores nas moas...remedios populares para combater doenzas tamén populares como os “nervios ao estómago”, “irlle mal” ou ata o mal de ollo.

Son todos mitos da medicina popular. Lendas que a saber de onde sairon pero que acabaron convertidas en verdades como puños. Non esquezamos o refrán que di “de fútbol e de medicina todo o mundo opina”.

O coronavirus e a nova escola de menciñeiros

Hoxe, e grazas o coronavirus, vivimos unha época dourada con toda unha lexión da nova escola de menciñeiros. Nos lugares de traballo, nos establecementos comerciais, nos locais de hostalería, nas rúas e prazas e, por suposto, nas salas de espera de hospitais e ambulatorios podémolos oir pontificar sobre os avances e retrocesos na investigación e tratamento, sobre a eficacia das vacinas ou sobre os protocolos de seguridade sanitaria. Veunos ver San Pedro, vaia…(a eles).

Unha das súas especialidades son as máscaras. Composición, eficacia, durabilidade, tecidos recomendados, modos de emprego…non hai detalle que se lles escape. “Se queres total protección, tes que alternar a FP-2 coa K95 en función da humidade e temperatura ambiente e cubrila cunha de trama densa. Pero para espazos abertos podes librar cunha quirúrxica sempre e cando leves tamén unha de filtros e a presión atmosférica sexa de 34/62. Nese caso hai que gardalas en fundas de carbono ou que non leven almidón”. Eso por poñer só un exemplo.

Tamén gustan de presumir das moitas precaucións que toman e mesmo se detecta certo pique cando coinciden dous membros desta nova liña científica. “Eu desinfecto as mans catro veces á hora e boto desinfectante en cada superficie á que me achego”. “Bah, eso non é nada. Eu uso virucida, triple mascarilla e non me achego a menos de cen metros de onde houbera presenza humana nas últimas 72 horas”. A ver quen a ten máis longa, a precaución.

E iso no nivel caseiro. Porque as súas análises sobre a xestión sanitaria da pandemia non admiten réplica. Dende as investigacións da Johns Hopkins, ás recomendacións da OMS ou dende as medidas dos gobernos europeos ata o funcionamento e distribución das vacinas, a súa diagnose é sempre a mesma: “no tienen ni puta idea”. E que conste que logo non dubidan en citar a calquera deses organismos cando alguén ousa levarlles a contraria.

O confinamento total que perseguen os novos menciñeiros

O peche inmediato e total da hostalería é o seu anhelo, algo que persiguen coa fe dos conversos. O do confinamento total…eso dino coa boca pequena e cara de fastidio. Porque quedarían sen espazos onde impoñer a súa lei e demostrar a súa sabedoría coronavírica.

Coa terceira ola están a vivir o seu momento de auxe e esplendor. “¡Ya lo decía yo y no me hicieron caso! ¡Era más importante la navidad que la vida!”. A súa doutrina é clara: hai que ser europeos e que o estado pague todo mentres a xente permanece nas casas lendo a Herman Hesse e Ezra Pound. Cultura e formación do espíritu sanitario…o resto non existe.

Pontificar sobre o uso das vacinas será o seu último momento de éxito. A pandemia pasará e a caza de bruxas practicada por estes menciñeiros quedará no esquecemento. De cando en vez lembrarán as batallitas de como fixeron poñer a máscara a un señor que ía sen ela ou como toda unha fila de clientes dun supermercado se cuadrou a unha orde súa.  

En resumo: xente que recibiu demasiada información moitas veces contradictoria e que colleu tanto medo que, como en cada momento crítico para a humanidade, elexiu a vía mesiánica e acabou chegando a adquirir certo poder. Nin caso.