Non te sintas mal por crer que te estás traizoando se cando ves a un policía poste a máscara. Non te sintas mal se o dependente da tenda de deportes ou a caixeira do super aliviou a súa frustración coa oportunidade que agora se lles brinda de poder crear a ilusión de quedar por encima de ti, ao berrarche iso de “ponte a máscara ben”.
Non te sintas mal se neses momentos sae o peor de ti e se cres que tiveches que tragar como fan os borregos… Non. Simplemente fuches intelixente. Tiveches que entrar a comprar e é esgotador discutir con xente así. É que é imposible, non te esgotes. E non fallaches aos teus principios, só estás a sobrevivir. Non te sintas mal, e tenta que cada día afécteche menos.
Existen disidentes que presumen de ir sen boceira, pero desde un aire de superioridade que non necesitamos nestes momentos. Ademais publican os seus vídeos demostrando que van pola rúa sen el, mesmo no transporte público. Claro, eles levan consigo un eximente médico que a moitos nos foi denegado, así tamén entro eu onde sexa. Que tamén podo facelo aínda sen el? Si, claro, e nomear a lei, os seus artigos, e pelexarme con toda a tenda, aínda que non podo facer iso se vou soa, e todos o sabemos. Quizais con que nos xuntemos 3 ou 4 para facer compras, poderiamos ter ese apoio para loitar desde o coñecemento e a verdade, que o sentirnos apoiados non nos dea pé á soberbia ou a chulería, senón a ter máis seguridade para xerar apertura de mente. Isto é un chamamento á unión e comprensión, cando máis connosco mesmos. Creo que debemos traballar entre todos desde esa empatía que nos caracteriza.
Vexo tamén comentarios en muros con xente “moi segura”, nomeándoche a lei, esa que nos sabemos todos, e tamén o fan con ese aire de superioridade. Si, xa todos sabemos e compartimos, e grazas a compañeiros expertos na materia, que nos axudaron a comprender e desagregar as pequenas trampas que a través da linguaxe xogan o papel da confusión para un cidadán normal, e sabemos que temos a lei da nosa parte. Si, pero dillo ti a un poli frustrado que alivia as súas miserias a través do abuso, que por máis lei que saibas, como deas con algún descerebrado e por desgraza hai bastantes, nin lei, nin Habeas Corpus, nin nada de nada, así que sexamos empáticos á hora de comprendernos entre nós. Non nos fagamos sentir aínda peor, que bastante temos xa.
Eu si fixen un inciso con cidadáns que se manifestaban un ano atrás pedindo liberdade cunha boceira posta (cando aínda non era obrigatorio) e mantéñome firme ante isto, xa que nese caso, sabemos do que falamos, cidadáns que non queren liberdade, simplemente cambiar de amo.
Respira!!!
O meu lema sempre, respira!!! Unha mensaxe ao subconsciente, un sopro de saúde, de enerxía positiva e de desobediencia, desde o máis fondo respecto, agarimo e amor. E dígoo constantemente, pero nunca desde a superioridade, senón que tamén é unha forma de dicirmo a min mesma. O certo é que me custou meses traballar o medo, e puiden comprobar que cando andas sen el, xa podes pasar a un metro dun garda civil ou policía, e mirarlle aos ollos con temperanza, respecto e serenidade; sen que nin tan sequera te chame a atención por non levalo. Coa seguridade de saber que estás a respirar aire puro porque tes pleno dereito a iso, non fai falta que mires desafiante nin te poñas chulo, simplemente seguro de ti mesmo, porque tes ese dereito, respirar osíxeno.
Ningunha lei pode obrigarche a respirar o teu propio CO2, e non existe ningún respaldo científico con respecto ao seu uso, moito menos na rúa. Custoume meses traballar ese medo, xa que vou sen boceira, salvo en espazos pechados, tendas etc, pero nos primeiros meses colocábama correndo cando vía un poli e sentíame mal comigo mesma, coma se estivese a traizoar os meus principios. Igual de mal que aínda me sigo sentindo cando vexo a alguén tan obcecado neste disparate, cando me insisten en que ma poña por encima do nariz, e dinme que respecte. Cando nin tan sequera escoitan o que teño que dicir. O meu respecto nunca pode alimentar o teu medo, nin unha falsa sensación de seguridade, que no fondo está a prexudicarche.
O meu coñecemento sobre o tema non me permite seguirche a corrente, e isto amigo, si é respecto. Creo que é común ese sentimento, mestura de humillación, sentirte como un criminal por querer respirar, como un neno pequeno ao que hai que rifar. Sentir a impotencia de saber que estás no certo, e tes unha morea de xente amargada, que na maioría dos casos chámanche máis a atención para sentirse algo, que porque realmente teñan medo. Se teñen medo non rompen a distancia de seguridade para vir increparche, pero debe ser ben fodida a envexa de liberdade e crear esa ilusión é o único que lles alivia.
